Długopis to najpowszechniejsze narzędzie biurowe, które towarzyszy nam od lat i bez którego ciężko byłoby nam pracować. To doskonałe w swej prostocie narzędzie do pisania wynalezione w 1938 roku przez węgierskiego artystę i dziennikarza László Bíró. Po wybuchu II wojny światowej zmuszony on został do opuszczenia ojczyzny. Osiedlił się w Argentynie i tam wspólnie ze swoim bratem Georgiem (specjalistą z dziedziny chemii) udoskonalali wynalazek. Pierwsza produkcja została rozpoczęta w Buenos Aires. W roku 1944 László Bíró sprzedał swoje udziały jednemu z akcjonariuszy, który zapoczątkował produkcję długopisów na masową skalę. Pierwsze długopisy produkowane były na potrzeby pilotów alianckich w okresie drugiej wojny światowej.
Konstrukcja długopisu (szczegóły techniczne):
Długopis zbudowany jest z obudowy oraz rurki wypełnionej gęstym tuszem i zakończonej obsadką. W obsadce z kolei umieszczona jest kulka, której średnica wynosi około 1 mm. Podczas pisania kulka ta obraca się, rozprowadzając równomiernie tusz po powierzchni papieru.
Kulka jest osadzona w gnieździe, które to umożliwia jej swobodne obracanie i zapobiega wypadaniu. Tusz wypływa przez niewielką przestrzeń, znajdującą się pomiędzy kulką a gniazdem. Owa przestrzeń jest na tyle mała, iż jeżeli długopis jest nieużywany, to siły kapilarne utrzymują tusz wewnątrz. Identyczne mechanizmy techniczne stosowane są również w innych urządzeniach takich jak na przykład antyperspiranty w kulce.
/opracowano na podstawie Wikipedii/